"Ge zijt nen engel", zei ik onlangs tegen een volslagen onbekende jongeman. Ik kon me nog net inhouden hem niet rond de hals te vliegen en een knuffel te geven. In zijn ogen leek wat hij gedaan had veeleer klein, maar voor ons maakte het die namiddag een groot verschil.
"Met of zonder cadeautjes?" Elk jaar opnieuw een klassieke vraag in aanloop naar Kerstmis...
"He, er is iets mis met dit lepeltje!" We kregen het tijdens de zomer laatst bij een koffie en dessertje in een tea-room op vakantie in het buitenland.
Het LEVEN heeft soms iets van een APPEL. Je proeft de SMAAK pas door er in te bijten. De ene keer is die zoet en sappig, een andere keer veeleer zuur of misschien zelfs bitter.
Ballonnen opblazen en vlagjes ophangen, behoren niet tot mijn favoriete bezigheden, maar voor je kinderen, ja, daar heb je wat voor over en dus versierde ik dit weekend voor de 12de verjaardag van onze dochter zowel onze woonkamer als onze tuin.
Terwijl de avond valt en ik samen met de kinderen de vaat aan het doen ben, merk ik plotseling een bloem in de tuin op, die ik nog niet eerder zag. "Zien jullie dat ook?", vraag ik aan de kinderen. "Die boom was toch al uitgebloeid?"
"Mama, verwachten we bezoek?" "Euh, neen..." "Waarom staat er dan een stoel te veel aan tafel?"
Terwijl ik naar het bloemenperk in onze tuin kijk en zie hoe de ene bloem bijna uitgebloeid is, terwijl de andere nog niet half aan het bloeien is, bedenk ik hoe vaak we in de ALS-modus leven.
De vogel, ik vermoed een kraai, zit al een tijdje voor ons vensterraam. Met zijn bek in onze richting, alsof hij stilzwijgend vraagt om binnen te komen. Het voelt wat vreemd aan, vooral omdat de vogel niet van zijn plek afwijkt. Ook de kinderen merken het op.
Het scheelde geen haar of het briefje belandde bij het oud papier, samen met de vele andere papiertjes die wel eens durven rond te slingeren in huis. Vooral na een (verlengde) vakantieperiode en met twee tieners in huis is een opruimbeurt meer dan welkom. Een papiertje hier, een prulletje daar…
„Wat doet die hier?", vraagt de tuinman met de snoeischaar in zijn handen. Met zijn vinger wijst hij naar een groen slingerende klimplant. „Die hebben wij hier toch helemaal niet geplant?", zegt hij verbaasd, terwijl hij zijn collega wenkt. ”Dat klopt! En toch bloeit hier een passiebloem!" Samen bestuderen ze de plant. Even is het stil. „De natuur zit vol met wonderen", reageer ik enthousiast. Waarop beiden me verwonderd aankijken, bijna onopvallend knikken en vervolgens terug aan de slag gaan.
„Of ik hem nog een keer wil toedekken?”, vraagt onze inmiddels 13-jarige zoon wanneer het bedtijd is. Dat wil ik met plezier doen, want dat is toch wel al even geleden… Terwijl ik hem onderstop, vertel ik hoe ik hem als baby elke avond instopte, in de hoop dat hij dan rustig zou slapen. „Dat is ook zo”, zegt hij. „Als jij mij toedekt, slaap ik altijd beter.”
