We gaan toch niet de héle vakantie over school praten, hè?' De stem van dochterlief laat aan duidelijkheid niets te wensen over.'Oké…' antwoord ik, iets minder stellig dan ik zou willen. Want eerlijk is eerlijk: het afgelopen schooljaar zindert nog na. In mijn hoofd en blijkbaar ook in mijn lijf. Dat merk ik als ik op vakantie een sessie voetreflexologie boek.Altijd fijn, zo'n massage, op de pijnpunten na dan. Maar die neem ik er graag bij. Want uit ervaring weet ik: die raken vaak meer dan enkel een plekje op je voetzool. Ook nu weer .. 'Auw…', roep ik wanneer de masseuse net iets te stevig op een bepaald punt drukt. 'Je maag', beantwoordt ze mijn vragende blik.

Een idyllisch moment. Met het gezin op vakantie, een tafeltje met zicht op zee. De zon zakt traag weg in het water, we lachen, halen herinneringen op en genieten van lekker eten. Zo’n samenzijn dat je het liefst wilt vasthouden…

En, hoe bevalt de 'nieuwe wereld' jou?', vroeg een vriendin van me onlangs, kort nadat ik aan mijn beide ogen geopereerd was van cataract. 'Goed hoor', lachte ik. 'Ik zie voortaan opnieuw de puntjes op de i'...'

Het is goed je hele leven naar iets te kunnen uitzien en verlangen’, zei mijn grootvader geregeld. Een wijsheid waar ik al vaak aan terug dacht. ‘Helaas is geduld nog altijd niet mijn sterkste kant’, vertrouwde hij me enkele dagen vóór zijn overlijden – hij was toen al voorbij de negentig – aan me toe. ‘Je zou denken dat je geduldiger wordt met de jaren, maar niets is minder waar…’  

Sinds enkele weken gaan mijn echtgenoot en ik samen een uurtje fitnessen. Kwestie dat het jaarabonnement dat hij vorig jaar kocht nog wat rendeert...

‘Rustplekje’, zo heet het plekje in onze tuin waar we op warme dagen verkoeling zoeken. Met dank aan de dakplataan die elke zomer weelderig groeit en stilaan zelfs een beetje uit haar voegen barst. Maar aan schaduw op snikhete dagen is geen gebrek dus… En aan een mooi zicht op ons bloemenperk ook niet… Eenmaal half augustus beginnen de eerste bladeren echter naar beneden te dwarrelen. De herfst is in aantocht, maar daar wil ik op dat moment liever nog niet aan denken.

Een voor een stromen ze binnen, sommigen in hun eentje, anderen in groep. De meesten gezichten zijn vertrouwd en dat voelt fijn. Een aantal blijkt nieuw of toch voor mij. Er wordt geglimlacht en geknikt, soms is er een handdruk of zelfs een kus. Af en toe lukt het een kort praatje te slaan en even te informeren hoe het gaat. Het is dan ook alweer enkele maanden geleden dat we ‘onze’ lokale medewerkers op het werk uitnodigden. Dit keer zijn er meer dan anders, want velen zijn nieuwsgierig wat ze te horen zullen krijgen.

'O neen, morgen zijn we vrijdag de 13de...' zegt een vrouw vanavond tegen mij. Haar blik verraadt wat ze denkt, maar ik beslis er niet op in te gaan.