We gaan toch niet de héle vakantie over school praten, hè?' De stem van dochterlief laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
'Oké…' antwoord ik, iets minder stellig dan ik zou willen. Want eerlijk is eerlijk: het afgelopen schooljaar zindert nog na. In mijn hoofd en blijkbaar ook in mijn lijf. Dat merk ik als ik op vakantie een sessie voetreflexologie boek.
Altijd fijn, zo'n massage, op de pijnpunten na dan. Maar die neem ik er graag bij. Want uit ervaring weet ik: die raken vaak meer dan enkel een plekje op je voetzool. Ook nu weer .. 'Auw…', roep ik wanneer de masseuse net iets te stevig op een bepaald punt drukt. 'Je maag', beantwoordt ze mijn vragende blik.
Verbaasd kijk ik haar aan. Doorgaans houdt mijn maag zich koest. Ja, ik eet goed, met smaak zelfs en soms een tikkeltje Bourgondisch, vooral op vakantie. Maar dit gaat duidelijk niet over voedsel maar over het verteren van situaties. Het schooljaar ligt blijkbaar nog wat op mijn maag...
Maar goed, ik ben op vakantie, dus nu is het moment om los te laten. Op reis moet dat toch wel lukken: een nieuwe omgeving, frisse lucht, geen deadlines. Maar de ironie laat niet lang op zich wachten. Elke dag passeren we langs een school, een soort herkenningspunt op weg naar ons hotel. En dus word ik telkens herinnerd aan wat ik wilde vergeten. Niet aan denken? Niet over praten? Dat is makkelijker gezegd dan gedaan...
Enkele dagen later keren we via een andere, kortere weg terug als er aan de overkant van de straat plotseling een school opduikt met precies dezelfde naam als thuis. 'Kijk...', wijs ik... De alarmbel in mijn hoofd gaat net iets te laat af...
'Mama, alsjeblieft…!' De blik van dochterlief spreekt boekdelen. Ik slik en glimlach flauwtjes. Dit wordt nog een hele klus...
’s Avonds slenteren we door gezellige straatjes. De winkels blijven hier lang open. Heerlijk vind ik dat... Goedgemutst en nog lang niet moe stappen we een souvenirwinkeltje in en maken we samen enkele knotsgekke foto’s, met zonnebrillen en gekke hoedjes op. Iedereen heeft het naar zijn zin. Dit is op en top vakantie...
Tot dochterlief een balpen opmerkt, in de vorm van een unicorn... 'Mag ik deze?', vraagt ze. 'Ja, hoor', reageert mijn man net een tikkeltje te enthousiast. 'Voor in mijn nieuwe school...', grijnst onze bijna 15-jarige. Lap... Daar is de knoop in mijn maag terug. Met die ene zin doorprikt dat kleine, sprankelende en fabelachtige beestje al mijn illusies. Weg ontspannen vakantiegevoel!
'Trek het je niet aan', sust mijn man me. 'We zijn nog lang niet 1 september...' Toch kan ik een zucht niet onderdrukken...
Enkele dagen later kijk ik naar de eenhoorn op tafel en denk ik terug aan onze laatste teamuitstap met het werk. Met collega's bezochten we de abdij van Herkenrode waar we oog in oog stonden met een eenhoorn. Een mythisch wezen met een vleugje magie.
Het fantasiefiguurtje kijkt me aan alsof het me iets wil vertellen: 'Misschien moet je jezelf wat meer tijd en ruimte gunnen... En een beetje lichtheid ook. Wie weet loopt het straks allemaal niet zo'n vaart en gebeuren er wel wonderen... Niet groot, maar klein en stil en vaak onverwacht...
En zie, daar zijn ze al. Ze gebeuren... als dochterlief plotseling bij me op een bankje komt zitten om samen naar de zonsondergang te kijken, als ze me trakteert op een brede glimlach als ze voor een keer het ontbijt mag overslaan of als we samen een matchende outfit uitzoeken en gekke bekken voor de spiegel trekken...
Ik slaak een diepe zucht. Langzaam voel ik diep van binnen iets veranderen. Er komt ruimte, ook in mijn gedachten. Niet alles hoeft meteen verwerkt of opgelost te worden. 'We hoeven ook niet alles te begrijpen', lees ik even later in een boek. 'En het is niet omdat het kan dat het hoeft...'
Met die troostende gedachte vervolg ik de vakantie. De eenhoorn glimlacht zowaar naar mij. Wie had het nu ook alweer over wonderen?