Opkikkertje

Gepubliceerd op 20 september 2024 om 20:00

Een voor een stromen ze binnen, sommigen in hun eentje, anderen in groep. De meesten gezichten zijn vertrouwd en dat voelt fijn. Een aantal blijkt nieuw of toch voor mij. Er wordt geglimlacht en geknikt, soms is er een handdruk of zelfs een kus. Af en toe lukt het een kort praatje te slaan en even te informeren hoe het gaat. Het is dan ook alweer enkele maanden geleden dat we ‘onze’ lokale medewerkers op het werk uitnodigden. Dit keer zijn er meer dan anders, want velen zijn nieuwsgierig wat ze te horen zullen krijgen.

Net voor de uiteenzetting begint, komt een van onze trouwe medewerkers nog vlug aangewandeld. Ik begroet haar en wijs haar door naar de zaal. ‘Wacht’, zegt ze. ‘Ik heb nog iets voor jou’ en ze grabbelt in haar handtas. Die is niet zo groot en toch… tja, in een handtas kan het wel even zoeken zijn en vooral naar iets klein… Ik glimlach en wacht geduldig af. Wat tevoorschijn komt, is een heel klein zakje met een kei in en precies nog iets ‘groen’.

‘Hier, voor jou’, zegt ze. ‘Een opkikkertje! Want in tijden van verandering kan iedereen dat toch gebruiken?’ Op dat moment zie ik wat het kleine groene dingetje voorstelt. Natuurlijk: een kikker!

‘Hoe fijn zeg…’ en ik bedank haar met een warme omhelzing. Samen gaan we naar binnen en is het meteen ‘back to business’, maar het onverwachte gebaar zindert de rest van de dag na. Hoe mooi is het als mensen elkaar ‘opkikkeren’, zomaar, niet omdat het moet, maar recht uit het hart.

Na afloop wil ik de vrouw in kwestie nog bedanken, maar ze is al vertrokken. Bij thuiskomst stuur ik haar nog een mailtje. Of ik iets van onze ontmoeting mag delen? ‘Uiteraard!’, reageert ze enkele dagen later en ze vertelt dat ze ‘het opkikkertje’ een paar jaar geleden van iemand kreeg in een periode dat het niet zo goed met haar ging en dat ze het gevoel had (opnieuw) zoekende te zijn in geloof en de indruk niet veel meer te kunnen bijdragen.

‘En toen ontving ik dit geschenkje… met een uitnodiging dat, als ik me wat beter voelde, ik het misschien kon doorgeven aan iemand anders.' Bij deze dus… 'Eerlijk? Ik heb er eigenlijk niet veel over nagedacht. Die ochtend nam ik het gewoon mee en wilde ik het gewoon doen.’

Het opkikkertje kreeg inmiddels een mooie plaats en vroeg of laat geef ook ik het weg, gewoon, als vorm van bemoediging of teken van respect. Ik weet nog niet aan wie, maar dat zien we dan wel. De mooiste gebaren zijn vaak de spontaanste. Van zo’n oprecht gebaar kikkert iedereen toch op?

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.