En, hoe bevalt de 'nieuwe wereld' jou?', vroeg een vriendin van me onlangs, kort nadat ik aan mijn beide ogen geopereerd was van cataract. 'Goed hoor', lachte ik. 'Ik zie voortaan opnieuw de puntjes op de i'...'
Toen ik in het eerste leerjaar zat, zag ik die op een gegeven ogenblik niet meer. Wat het signaal was dat ik een bril nodig had. Ikzelf was me echter van geen kwaad bewust. 'Bij mijn juffrouw hoeft dat niet', beweerde ik met de vastberadenheid van een zevenjarige. Mijn moeder, die nota bene zelf les gaf, wist uiteraard wel beter. Een week later droeg ik een bril en ging er een nieuwe wereld voor me open. Mét puntjes op de 'i' :-)
Ook nu heb ik opnieuw oog voor detail, van rimpels en stof (net iets minder fijn om te zien) tot felle(re) kleuren. En wat ik misschien nog het meest bijzonder vind is het licht in al zijn schakeringen. Hoe het gezichten van mensen iets zachter of net scherper maakt. Het is alsof de wereld opnieuw is ingekleurd, niet anders dan vroeger, maar rijker, dieper en gelaagder. Alsof mijn ogen nu zeggen: kijk nog eens goed — dit is de echte wereld!
Het voelt ook alsof ik mezelf opnieuw moet leren kijken. Niet alleen naar wat ik zie, maar vooral naar hoe ik het bekijk... Want 'als ik met frisse of nieuwe ogen kijk, krijgen de gewone dingen (opnieuw) betovering'. En laat nu dat zijn waar Zie de schittering voor staat...