'Geen zorgen, alles komt goed!', klonk het op de radio toen ik vorige week om halfdrie ’s nachts de autosnelweg richting Brugge opreed om samen met 160 andere pelgrims op bedevaart naar Rome te trekken. Voor mij was het de eerste kennismaking met deze eeuwenoude, wonderlijke stad, waar meerdere nieuwe deuren opengingen, letterlijk en figuurlijk. Hoe, lees je hier.
'Geen zorgen, alles komt goed!' zei ik gisterenochtend ook tegen een onbekende, jongeman die ik aantrof aan de ingang van de bibliotheek. Ik had er een afspraak voor een interview maar was een beetje te vroeg. De man in kwestie dacht dat ik naar hem op zoek was en begon spontaan te vertellen. Hij wil vrijwilligerswerk doen maar wordt nergens aanvaard of naar eigen zeggen 'gediscrimineerd'.
Zijn verhaal raakte me en hoewel ik het gevoel had niet veel te kunnen doen, luisterde ik en schreef ik intuïtief de namen op van enkele mensen die hem mogelijks kunnen helpen. De man was zo blij dat hij me een warme knuffel gaf. Eerst voelde ik wat weerstand maar toen ik de tranen in de man zijn ogen zag, kreeg ik medelijden. 'Geen zorgen, alles komt goed. Geloof in jezelf! ', zei ik zomaar uit het niets en ik beloofde voor hem te bidden...
Hoe het de man verder zal vergaan, weet ik niet, maar toen we afscheid namen, zei hij 'Je hebt me gered!'. De blik in zijn ogen sprak boekdelen. Ik had nochtans niet het gevoel veel te hebben gedaan en toch, soms kan een klein gebaar zoveel wonderen doen. Even wat aandacht, een luisterend oor, een knuffel... Meer moet het soms niet zijn opdat iemand weer verder kan...
Eén sprankel kan volstaan! Zie de schittering!
Reactie plaatsen
Reacties