Hoe vaak kijk jij in de spiegel en wat zie je dan? Of liever, waar let je dan op? Wat als je even een moment neemt om jezelf te ont-moeten, niet om jezelf te verbeteren maar om los te komen van de druk en verwachtingen die je jezelf - vaak onbewust - oplegt? De herfst nodigt uit om los te laten en naar binnen te keren, terug naar wie je echt bent en naar wat je echt verlangt.

We dragen allemaal een stem met ons mee die ons kritisch bekijkt. Een stem die zich afvraagt of we wel goed genoeg zijn, of we het wel juist doen en of we onszelf niet beter wat zouden inhouden. Die stem noemen we de innerlijke criticus. Soms klinkt die stem luid en streng, soms eerder subtiel en fluisterend. Hij kan zich uiten in oordelen, twijfels, perfectionisme of uitstelgedrag. Vaak is hij al lang geleden ontstaan – als bescherming, als poging om erbij te horen, of om fouten te vermijden. Wat ooit bedoeld was om ons veilig te houden, werkt ons vandaag echter vaak tegen.

Deze namiddag is een ode aan het leven. Op een ontspannende manier nemen we de tijd om stil te staan bij wat ons vervult met dankbaarheid en hoe we dat gevoel kunnen koesteren en cultiveren, ook op moeilijker momenten. Augustus - de oogstmaand - nodigt ons ook uit te reflecteren over de vraag: welke vruchten mogen we plukken en nemen we graag mee de herfst in? 

De zomer nodigt je uit je te verbinden met dat wat je vreugde geeft en in 'vuur en vlam' zet. Om werkelijk te doen waar je zin in hebt en blij van wordt. En om je met heel je hart te verbinden met je diepste kern. 

Met het lengen van de dagen groeit in ons het verlangen opnieuw naar buiten te keren en op zoek te gaan naar meer licht. Letterlijk en figuurlijk.

Na de herfst, waarin we beetje bij beetje naar binnen keren en loslaten wat ons niet meer dient, nodigt de natuur ons in de winter uit dichter bij onszelf te komen en te blijven. Dat kan onder meer door jezelf met liefde en zachtheid te omarmen, je energie te doseren en je innerlijke 'vuur' te blijven voeden.