Vastberaden vertrok ik deze namiddag naar de abdij Ten Putte in Gistel met het vooruitzicht de heilige Godelieve - vaak aanroepen voor oogziekten - te bedanken voor de geslaagde oogingreep die ik afgelopen maand mocht ondergaan. Te vernemen dat ik op 46-jarige leeftijd cataract had, kwam echt wel onverwacht. Te vroeg ook volgens heel wat mensen. Maar in mijn aanvoelen kwam het op het juiste moment. Met het beeld van Godelieve voor ogen komen de woorden als vanzelf...
Lieve Godelieve,
Toeval of niet, maar het was even zoeken vooraleer ik de juiste weg naar u vond. Alsof die omweg symbool stond voor het pad dat ik de afgelopen maanden, en wellicht al iets langer, aflegde. Het zicht op mijn omgeving en op het grotere geheel werd door allerlei omstandigheden beetje bij beetje almaar waziger. En dat niet enkel letterlijk. Ook figuurlijk verloor ik gaandeweg scherpte en op sommige momenten ook richting en vertrouwen... De toekomst leek soms mistig en moeilijk te vatten. Er was bovendien ook de pijn om mensen die plotseling aan mijn zicht werden onttrokken en de angst om geliefden te verliezen. Daardoor groeide mijn onvermogen om helder te blijven kijken naar wat werkelijk van waarde is.
En toen dacht ik aan u, Lieve Godelieve...
Ook uw leven was niet altijd even helder en allesbehalve eenvoudig. Uw levensverhaal is er één van onbegrip, van pijn en van verstoten worden. En toch koos u niet voor verbittering, maar voor trouw. U bleef kijken met uw hart, ook toen anderen niet meer zagen wat goed en oprecht was. Uw kracht lag niet in verzet, maar in een stille, vastberaden goedheid.
Komende zondag, op 6 juli, trekt de processie ter ere van u opnieuw door de straten van Gistel. In gedachten zal ik erbij zijn. Als kind kwam ik af en toe met mijn familie kijken. Van de processie zelf herinner ik me niet veel maar de feestelijke sfeer van die dag staat me nog altijd helder voor ogen. Na afloop was er altijd lekker eten en mochten we lang opblijven. Als kind vond ik dat uiteraard heel plezant...
Lieve Godelieve, wat me toen al raakte en vandaag nog veel meer, is dat u zo jong gestorven bent. Uw leven werd op brute wijze afgebroken, en toch is het niet in stilte verdwenen. Uw naam leeft voort in verhalen en in mensen die bij u kracht zoeken. Dat merk ik ook nu op deze abdijsite. Misschien ook omdat velen, net als ik, zich ergens herkennen in uw kwetsbaarheid én uw kracht? Een prachtige combinatie vind ik dat.
Toen ik daarnet de kapel binnenwandelde, trok een klein doosje naast het intentieboek mijn aandacht. Er stond: ‘Een Woord van God onze Heer. Neem er één en laat het tot u spreken. God zegene u.’ Nieuwsgierig nam ik met gesloten ogen een kaartje: ‘Streeft naar vrede met alle mensen en naar een heilig leven.’ (Hebreeënbrief 12,14). Eerder in de cafetaria las ik de volgende oproep: ‘In deze genadetijd roep ik u op om mensen te zijn van hoop, vrede en vreugde, zodat iedere mens een vredestichter mag worden en het leven mag liefhebben.’
De boodschap kan niet helderder zijn...
Vrede is op zoveel plekken in de wereld vandaag ver weg. En ja, soms ook in ons eigen hart. Maar hier, op deze plek aan u toegewijd, voel ik een soort innerlijke vrede in mij neerdalen. Terwijl de wind buiten giert en zonlicht zacht door de glasramen valt, opent er zich binnen in mij een ruimte waarin ik vol vertrouwen kan bidden:
Lieve Godelieve,
Geef me nieuwe ogen
om te zien wat echt telt
ook als alles troebel lijkt.
Geef me een hart
dat blijft liefhebben,
ook als het wordt gekwetst.
Geef me de moed
om zacht te blijven
vooral als de wereld verhardt.
Help me helder te blijven zien,
niet alleen met mijn ogen,
maar met heel mijn wezen.
Ik dank u, niet enkel voor het herwonnen zicht,
maar vooral voor het herwonnen inzicht.
Help me licht te brengen waar duisternis heerst,
en vrede te stichten waar verdeeldheid leeft.
Lieve Godelieve,
Hoe langer ik hier op deze plek vertoef,
hoe meer rust er over mij neerdaalt
en hoe meer ik met overtuiging
durf te zeggen:
Ja, ik vertrouw!
Met dankbare groet,
Liselotte
28 juni 2025
Reactie plaatsen
Reacties