Sinds enkele weken heerst er opnieuw onzekerheid is ons gezin. Werkonzekerheid. De interim in de school, waar mijn echtgenoot al meer dan een schooljaar werkt, dreigt op zijn einde te lopen. De leerkracht die hij verving, keert wellicht terug.
Ik ben aan het afwassen en staar door het keukenvenster naar de tuin. Stilaan doet de herfst haar intrede. Nu zal er niet veel meer bloeien. Of toch? Plotseling bemerk ik iets geels. Een bloem? Nu nog?
Ik ga naar buiten om het ‘wonder van de natuur’ van dichterbij te bekijken. Het is zowaar een bloem. Of toch niet? Oh, het doet er eigenlijk niet toe. Het doet me stilstaan en ik ervaar het als ‘een teken van hoop’, in de zin van: ‘Zie je wel, het komt allemaal goed.’
En ja, daar is dat kleine vonkje weer, dat diepe vertrouwen, dat zo vaak verscholen zit onder angst, zorgen, machteloosheid, ongeduld, vragen en twijfels. Even maar laait het op. Ik ga vlug naar binnen en vertel mijn huisgenoten over wat ik zag, maar ze zijn met andere dingen bezig. Het doet er niet toe. Met vernieuwde moed, en met dat sprankeltje hoop in me, neem ik de draad van de huishoudelijke klussen weer op. Alles komt goed! Uiteindelijk…
Inmiddels is er van het gele bloemetje niets meer in de tuin te bespeuren. Maar niet getreurd, ik nam er een foto van. Als de techniek ons niet in de steek laat, kan ik dit wonderlijke moment vereeuwigen en in herinnering roepen, vooral als het gevoel van onzekerheid opnieuw de bovenhand neemt.
Reactie plaatsen
Reacties