Als kind vond ik het fijn om verstoppertje te spelen. Ik had zo mijn favoriete plekjes. Meer nog, hoe langer het duurde vooraleer men mij zag, hoe leuker ik het vond. Dat is net het eigene van het spel natuurlijk.
Als volwassene is dat wel even anders. Hoewel… Velen ‘spelen’ ook dan nog verstoppertje, maar dan vaak zonder het te beseffen. Ze verstoppen zich niet meer achter een deur of onder de tafel, maar wel achter verwachtingen van anderen en druk van buitenaf, achter aangeleerde patronen en vastgeroeste gewoontes, achter angst om te falen of gezien te worden zoals ze werkelijk zijn, achter schone schijn en uiterlijk vertoon. Veel volwassenen dragen voortdurend een masker. Sommigen hebben zelfs een heel arsenaal, voor elke situatie één. En als het nodig is, creëren ze er wel één. Om zich te wapenen tegen de buitenwereld, tegen eventuele kritiek en oordeel of tegen hun eigen angst niet genoeg te zijn. Zo vergeten ze gaandeweg wie ze zijn...
Tot iemand hen vindt en ziet zoals ze werkelijk zijn. Tot iemand zich laat vinden en zich werkelijk laat zien. Het spel is namelijk pas echt gedaan als alle maskers zijn afgevallen en iedereen zich in het volle licht bevindt.
Meer weten? Lees ook het blogje stof op de piano