Twee dagen na de kerstvakantie wordt het geduld van onze dochter beloond en krijgt ze eindelijk haar rapport. Uit een van de opmerkingen van de juf blijkt dat genuanceerd denken en zich kunnen inleven in diverse argumenten pro en contra bij een stellingenspel haar goed afgaat. „Ah ja, dat stellingenspel, dat herinner ik me nog", zegt haar oudere broer die op de achtergrond meeluistert. „Of je wilt weten wanneer je doodgaat?"
Verbaasd kijk ik op. „En? Wil jij weten wanneer je doodgaat?" „Tuurlijk", zegt hij. „Dan weet ik tenminste hoeveel tijd ik nog heb om alles te doen wat ik wil." „En wat wil je dan nog allemaal doen?", vraag ik geamuseerd. „O gewoon, van alles..."
Even is het stil. „Je zou het ook kunnen omdraaien", zeg ik. „Als ik zou weten wanneer ik doodga, zou ik net het gevoel hebben geen tijd genoeg meer te hebben en de dood voortdurend als een donkere wolk dichterbij zien komen. Ik weet het eigenlijk liever niet. Nu kan ik elke dag ten volle beleven."
Zoonlief kijkt me bedachtzaam aan. „Maar mama, ik ben helemaal niet bang voor de dood, want als we dood zijn, zijn we voor altijd bij God. Iets mooiers kun je je toch niet wensen."
Opnieuw ben ik verbaasd. „Dat is inderdaad een mooi vooruitzicht", lach ik blij verrast. „Ik wist niet dat je er zo over dacht."
„Ik zie het zo", zegt hij. „We zijn hier op aarde op stage. Om te oefenen voor als we bij God zijn."
Ik kan niet anders dan zijn overtuiging beamen. „Inderdaad, ons aardse leven is slechts tijdelijk. We kunnen maar zo goed mogelijk ons best doen. Dat zal God fijn vinden."
„Dus mama, nu weet je het: doodgaan is niet erg! En kijken we nu televisie?"