Enkele dagen voor 6 december loopt de spanning in huis op. „Wanneer komt Sinterklaas nu eindelijk?" „Op 6 december natuurlijk! Dat weten jullie toch?"
Hoewel, wanneer de kinderen op 5 december, net voor de avond valt, vragen even naar buiten te mogen voor een kleine wandeling (lees: Pokemons te gaan vangen) grijpen mijn echtgenoot en ik onze kans en zoeken we het speelgoed en lekkers bijeen. Omdat mijn echtgenoot het fijn vindt de kinderen te plagen, maakt hij nog vlug enkele boodschappen op de computer. Een soort wegwijzers zeg maar. Die we vervolgens op de vloer van de hal leggen. 'Stoute kindjes' moeten meteen de trap op naar boven. 'Brave kindjes' mogen rechtdoor stappen richting de woonkamer, waar het speelgoed ligt. Wanneer de kinderen even later de hal inlopen, is hun keuze vlug gemaakt. „Sinterklaas had toch gezegd dat er geen stoute kinderen zijn?"
Even later zijn de kinderen druk in de weer en van 'stout' of 'braaf' is er geen sprake meer. Toch zindert het bij mij nog even na en ik moet denken aan het liedje „Wie zoet is, krijgt lekkers. Wie stout is..." Onrechtstreeks geven we kinderen de boodschap mee dat zolang ze braaf zijn ze beloond zullen worden.
Ook ik ben opgevoed met het principe ”zolang je maar flink genoeg je best doet, komt alles goed." Als volwassene weet ik inmiddels wel beter. Je best doen, in de zin van doen wat in je mogelijkheden ligt, is uiteraard belangrijk, maar het geeft geen automatische garantie op succes of geluk. Want onrechtstreeks geloof je dan ook dat wanneer je faalt het ook je eigen schuld is. En die overtuiging is dan weer nefast voor je zelfvertrouwen. En wat dan met kinderen die opgroeien in kansarmoede? Zijn zij dan niet flink geweest? En zo kan ik wel nog even doorgaan...
Dus geen boodschappen meer volgend jaar over brave en stoute kinderen? Het is alvast iets om over na te denken.
De kinderen zelf daarentegen hoeven er niet over na te denken. Wanneer ik 's avonds ga slapen, hangt het blad met 'stoute kinderen' aan de muur in de traphal. En raad eens in welke richting de pijl wijst? Inderdaad! Het zijn volwassenen die de opsplitsing maken in 'braaf' en 'stout', maar of ze het altijd bij het rechte eind hebben? We kunnen meer van kinderen leren dan we vermoeden. Ten slotte lagen er voor hen cadeautjes klaar, niet voor ons :-)