„Dat is het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg”, lachte onze zoon van zes op nieuwjaar. Nu hij in het eerste leerjaar zit, had hij voor het eerst zijn nieuwjaarsbrief zelf geschreven én voorgelezen. Hij was al enkele dagen zenuwachtig, omdat „het misschien niet zou lukken”, maar hij bracht het er schitterend van af. Een hapering hadden we als trotse ouders zeker door de vingers gezien.
En ja, daar hoort natuurlijk – weeral – een cadeautje bij. Dit keer werd het een spellendoos, met niet één, maar met precies vijftig spelen. „Dat moet dan wel een hele grote doos zijn”, denk je nu misschien wel. Neen hoor, het formaat van een doorsnee gezelschapsspellendoos. Alleen kun je met de dobbelstenen, mikado-stokjes, kaarten, damschijven en spelborden zo veel combinaties maken dat je niet meteen uitgespeeld bent.
Uitgespeeld is onze zoon zeker nog niet, al vond hij inmiddels met de weinige materialen een eigen spel uit: ‘het museuminbrekersspel’. Het ziet er ingewikkeld uit, maar voor hem is het logisch. Speelden kinderen vooral met steentjes, bladeren en takjes, hij goochelt vandaag met dobbelstenen, schijven en stokjes. En wij? Wij kijken met plezier toe en genieten mee.
Ik krijg het telkens warm vanbinnen, als ik zijn lachend gezicht zie en hem in gedachten hoor zeggen: „Dat is het mooiste cadeau…”. Daarmee gaf hij, zonder het goed te beseffen, óns het mooiste cadeau. Dankbaarheid is een van de geheimen van het leven en dat willen we elke dag zijn, ook in 2015, hoe klein de reden voor die dankbaarheid ook is.