Altijd spannend weer die eerste schooldag…
Ondanks een prachtige vakantie waren de kinderen de laatste dagen van augustus niet meer te houden. Wanneer zou die school nu eindelijk eens beginnen? Hoe veel dagen nog mama? En zal ik de eerste dag al huiswerk hebben? En wie zal mijn juf zijn? De ene vraag na de andere kwam. Ja, ze waren er klaar voor.
Tot op de vooravond van 1 september… Het lukte hen maar niet om in slaap te vallen. Ieder op zijn beurt kwamen ze naar beneden. Vooral Tijs (8 jaar) had ‘last van de zenuwen’, zei hij. „De juffen van het derde blijken echt streng te zijn. Ik ben een beetje bang…” Het was inmiddels al na 21 uur en ik had nog een berg strijk voor de boeg, maar die moest maar even wachten…
Ik stelde voor om een kop warme chocolademelk te maken. Dat vond hij een goed idee en hij nam er een fleecedekentje bij en nestelde zich in de zetel. Toevallig had mijn man ’s ochtends het verhaal van de storm op het meer verteld tijdens een bezinning op het werk. Dat bracht me op een idee. Ik nam de kinderbijbel erbij en begon te vertellen…. Tijs genoot en ik weet niet of het nu de warmte van de chocomelk of het dekentje was, het knus bij elkaar zitten, mijn stem of het verhaal – dat doet er niet toe – maar hij werd rustiger en sliep als een roos.
„Heb vertrouwen. Wees niet bang.” „Je kunt het.” „Jij zal dat goed doen.” „Je mag zijn wie je bent.” „Ik geloof in jou.” „Geloof jij nu ook maar in jezelf.” Een voor een boodschappen van liefde en vertrouwen. Hoe belangrijk is het om ze af en toe uit te spreken…