Sinds onze zoon kan lezen, verslindt hij het ene boek na het andere. Ook strips trekken sinds kort zijn aandacht. In de wagen leest hij ze voor aan zijn jongere zus. Zo ook op de heen- en terugweg van school. De afstand is altijd te kort en daarom liggen er nu ook kleinere boeken tussen hen in op de achterbank.
Onlangs las hij een kort verhaal voor over een konijntje dat zijn mama zoekt. Het boek was net uit toen ik aan de schoolpoort parkeerde. Spontaan vroeg ik wat het verhaaltje hen ‘geleerd’ had. Ik verwachtte iets in de zin van ‘soort zoekt soort’ of dat wie bij elkaar hoort, op elkaar lijkt, maar niets van dat alles.
„Dat je niet ongerust moet zijn”, zei onze zoon. „Hoe bedoel je?”, vroeg ik verwonderd. „Dat mama of papa je altijd komt halen”, zei hij, alsof het de grootste vanzelfsprekendheid is die bestaat. „Dat is waar”, bevestigde ik zijn spontane reactie.
Je weet het wel of en dat het basisvertrouwen bij je kinderen er is, maar het – onverwacht – uit hun mond mogen horen, doet deugd. Met een, nog meer dan anders, gerust hart, en een extra dikke knuffel, laat ik hen aan de schoolpoort achter. „Tot vanavond”, roep ik nog. „Mama komt je halen…” En weg zijn ze, een nieuwe dag vol avonturen tegemoet.
Reactie plaatsen
Reacties