"He, er is iets mis met dit lepeltje!" We kregen het tijdens de zomer laatst bij een koffie en dessertje in een tea-room op vakantie in het buitenland.
Uiteraard bleek er helemaal niets mis te zijn met het lepeltje. We hadden het gewoon te vlug beOORDEELd en waren enkel afgegaan op de VORM, omdat we het vergeleken met de vorm die we het best kennen.
Soms denk ik terug aan het lepeltje en aan de vele zaken die met de paplepel ingegeven worden. 'NIET OORDELEN' is daar een van, of zou dat zeker en vast mogen zijn, maar als er iets is waar we ons heel vlug aan bezondigen, dan is het dat wel... Meer dan we denken en ook meer dan we durven toe te geven...
De vorm van een lepel mag dan wel onschuldig zijn, hoe vaak pinnen we niet iemand vast op zijn of haar daden, afkomst, mening, uiterlijk, enzovoorts? We kijken uitsluitend naar het resultaat en niet naar iemands goeie INTENTIES. We zien onszelf en onze manier van doen als norm. Het naleven van regels krijgt voorrang op de LIEFDE. De buitenkant is belangrijker dan de BINNENKANT. Eerst de vorm dan de INHOUD. De materie krijgt voorrang op de GEEST en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Het komt telkens op hetzelfde neer.
Het lepeltje herinnert er me telkens opnieuw aan dat alles wat je ZONDER OORDEEL of, anders gezegd, MET LIEFDE benaderd zoveel MOOIER wordt...
Bij nader inzien hadden we een bijzonder mooi en UNIEK exemplaar gekregen. In elk geval eentje dat ik niet vlug vergeet. Ik had het graag mee naar huis genomen, maar met een foto - of twee - was/ben ik al heel tevree...
Net als zoveel in het leven houdt dat ogenschijnlijke kleine en vooral alledaagse ding - een lepeltje - ons een SPIEGEL voor. Aan ons om te luisteren wat het te vertellen heeft... Lepeltje, lepeltje aan de wand...
Reactie plaatsen
Reacties