De vogel, ik vermoed een kraai, zit al een tijdje voor ons vensterraam. Met zijn bek in onze richting, alsof hij stilzwijgend vraagt om binnen te komen. Het voelt wat vreemd aan, vooral omdat de vogel niet van zijn plek afwijkt. Ook de kinderen merken het op.
„Kijk mama, hij probeert te vliegen, maar het lukt niet”, wenkt onze dochter me. De vogel lijkt inderdaad gekwetst. Terwijl we hem gadeslaan komt er een kat, al even zwart als de vogel, dichterbij. Dreigend kijkt ze haar prooi aan, alsof ze elk moment kan aanvallen. We proberen haar weg te jagen, want de vogel kan duidelijk geen kant op…
Als het bedtijd is, zit de kraai er nog altijd. De kat is gelukkig nergens meer te bespeuren, maar toch knaagt het. Onze tuin is afgesloten, dus de kraai kan nergens heen. Ik heb er werkelijk medelijden mee en vraag me af wat we het best kunnen doen…
Mijn huisgenoten zijn duidelijk iets nuchterder. „We kijken er morgen wel voor”, zegt de een. „Je kunt niet iedereen redden”, reageert een ander. Die laatste uitspraak komt hard binnen en ik moet toegeven dat het waar is. Toch kan ik de gekwetste vogel moeilijk loslaten. We besluiten hem voor de nacht naar een veiliger en warmer plaats te brengen, in de hoop dat hij niet langer een vogel voor de kat is.
De volgende dag blijkt de kraai, die wel eens gezien wordt als een soort boodschapper tussen hemel en aarde, verdwenen. Ik vraag me af wat hij kwam vertellen. Op het internet lees ik dat een kraai ons vraagt om los te laten, of het nu letterlijk of figuurlijk bedoeld is, of het nu van mensen, dieren of spullen is.
Toeval dat ik de jongste dagen een grote drang voel om te ontspullen? Of zou veeleer de lente en nakende rommelmarkt op de wijk daar voor iets tussen zitten? Het maakt niet uit. Ik vind het altijd fascinerend wanneer een dier mijn pad kruist. Zelfs wanneer plannen doorkruist worden, want ook dat is de afgelopen weken - helaas vaker dan me lief is - het geval.
Als het over dieren gaat, zijn mijn huisgenoten in elk geval nuchterder dan mij, maar ook dat is oké. Ieder is uniek en mag zijn of haar eigen stem of geluid laten horen. Ja, ook de kraai met haar gekras, die we niet meer terug zagen, maar wiens boodschap we begrepen...
Reactie plaatsen
Reacties