Terwijl de avond valt en ik samen met de kinderen de vaat aan het doen ben, merk ik plotseling een bloem in de tuin op, die ik nog niet eerder zag. "Zien jullie dat ook?", vraag ik aan de kinderen. "Die boom was toch al uitgebloeid?"
"Neen... maar daarover ga jij iets schrijven, he mama?", vraagt zoonlief. "Euh... neen, maar ik ga toch even kijken..."
"Een laatbloeier", denk ik bij mezelf. Eigenlijk wel fijn... Als alle andere bloemen zijn uitgebloeid, straalt deze in al haar glorie.
Terwijl ik foto's neem, bedenk ik hoe mooi het zou zijn als iedereen - en in het bijzonder kinderen en jongeren - de kans zouden krijgen op hun eigen tempo en manier te groeien en te ontwikkelen. Vooral nu het schooljaar opnieuw van start is gegaan...
Ik blijf nog even kijken en bemerk dat die ene bloem niet de enige laatbloeier is. Na enig opzoekwerk blijkt dat een hibiscus zelfs tot eind oktober kan bloeien. Helemaal geen laatbloeiers dus...
En weet je wat nog bijzonder is? We plantten het boompje bewust in het midden van het bloemenperk, dat de vorm van een cirkel heeft. En laat nu net dat de plek zijn waar iedereen gelijk is en er geen enkel oordeel is. Weg dus met elk oordeel over wanneer, hoe en waar een bloem mag bloeien of over wat 'vroeg' of 'laat' is. Of 'goed' of 'slecht', 'mooi' of 'lelijk', enzovoorts.
Wonderlijk toch hoe de natuur ons telkens opnieuw leert nederig en geduldig te zijn. Met een glimlach ga ik terug naar binnen en vervolg ik de vaat. Zonder oordeel over het feit dat die langer bleef staan. Soms zijn er belangrijker zaken in het leven...
"En, ga je nu toch iets schrijven, mama?" "Ik denk het wel..." "Ik wist het!"
Reactie plaatsen
Reacties