Mantel der liefde

„Of ik hem nog een keer wil toedekken?”, vraagt onze inmiddels 13-jarige zoon wanneer het bedtijd is. Dat wil ik met plezier doen, want dat is toch wel al even geleden… Terwijl ik hem onderstop, vertel ik hoe ik hem als baby elke avond instopte, in de hoop dat hij dan rustig zou slapen. „Dat is ook zo”, zegt hij. „Als jij mij toedekt, slaap ik altijd beter.”

De volgende ochtend verschijnt hij opgewekt en uitgeslapen aan de ontbijttafel. „Het heeft gewerkt”, zegt hij overtuigd. Mijn dag kan niet meer stuk en meteen verdwijnt het ietwat wrange gevoel na de avondlijke ruzie die broer en zus een paar dagen geleden nog hadden naar de achtergrond. Toen was instoppen geen optie. Niet alles valt immers toe te dekken, ook niet met de ‘mantel der liefde’. 

„Of ik hem nog een keer mag toedekken?”, vraag ik onze zoon 's avonds. „Ja hoor”, glimlacht hij. „Het is anders wanneer jij dat doet…” „Hoe bedoel je?”, vraag ik nieuwsgierig. Over die vraag moet hij toch eventjes nadenken. „Gewoon anders… het is de combinatie van 99 % liefde en 1 % techniek. Ja, dat is het!”

„Waw, wat zeg jij dat mooi”, reageer ik blij verrast. En ik bedenk dat het klopt. Ik pas inderdaad geen bijzondere methode toe, ik denk er zelfs niet eens bij na, laat staan dat ik die zou beginnen analyseren. Wanneer je iets met liefde doet, hoef je er zelfs niet over na te denken. Je doet het gewoon. En weet je wat het mooie eraan is? Met je hart kun je niets fout doen. Een gebaar van (oprechte) liefde klopt altijd, zoals een moederhart wanneer ze haar kind ’s avonds onderstopt of, in het geval van onze tienerzoon, nog een keer mag onderstoppen. In dit geval met een letterlijke 'mantel der liefde'.