„Of we een trauma opliepen?", vraagt de gids wanneer we de kerk buiten komen. Samen met een vriendin bezocht ik zonet de kunstinstallatie Black Lightning van Gregor Schneider tijdens de Triënnale in Brugge, met als titel 'TraumA'. Geen vreemde vraag dus...
„Neen hoor", lach ik. „Een trauma hou ik er niet aan over. Daarvoor was ik te veel gefocust op het groene lichtje."
”Een lichtje?", reageert een van de omstanders verbaasd. „Er was toch helemaal geen lichtje."
„Toch wel", antwoord ik. „Een minuscuul groen lichtje, in de linkerbovenhoek..."
De gids knikt bevestigend...
Eerlijk? Aanvankelijk had ik 'het lichtje' ook niet gezien. Daarvoor hadden we onze handen te vol met al tastend onze weg te zoeken. Ook onze ogen hadden tijd nodig om te wennen aan de duisternis. Tot plotseling een klein groen lampje mijn aandacht trekt. Het punt is, eenmaal je iets ziet, kun je nauwelijks of niet meer doen alsof je het niet ziet. Meer nog, vanaf dat moment werd het groene lichtje, hoe klein ook, mijn houvast, een soort van anker waarop ik kon vertrouwen. Van toen af wist ik: „Alles komt goed. Hoe donker ook, hier raken we uit!" Even later valt er licht van buiten naar binnen en zit ons korte, maar bijzondere avontuur er helaas op.
Thuisgekomen zindert de ervaring na. Op de website lees ik nog even de toelichting bij de kunstinstallatie.
„Onderweg is er tijd voor eenzaamheid en transformatie tot het ogenblik waarop je de uitgang bereikt."
Ik besef dat het klopt. In het duister kun je je soms heel eenzaam voelen. Eén lichtpuntje - letterlijk of figuurlijk - volstaat echter om transformatie op gang te brengen. Zoals één sprankel volstaat om de schittering (opnieuw) te zien...
Een trauma? Neen, dat was het niet... Ik noem het liever 'een oefening in vertrouwen'.
Wie zingt alweer: „Het is maar hoe je kijkt..."?