„Hoeveel maanden tellen 28 dagen?”, vraagt dochterlief. De vraag blijkt een breinbreker te zijn en dan weet ik dat je net even anders dient te redeneren.
„Mama, ik vind het antwoord maar niet”, klinkt het even later ongeduldig.
„Probeer het even op een andere manier te bekijken”, nodig ik haar uit. Even later vindt ze de oplossing. „Was me dat even zoeken”, zucht ze. „Waarom moet dat nu zo moelijk zijn?” „Dat komt omdat onze hersenen geprogrammeerd zijn om de makkelijkste weg te kiezen”, leg ik haar uit. „Maar die is niet altijd de beste.”
En ook niet altijd de boeiendste, denk ik bij mezelf. Meer nog, het is zelfs wenselijk af en toe de vertrouwde paden te verlaten en een nog ongekend pad te verkennen. En neen, „dat gaat niet vanzelf…”
Wanneer ik die laatste uitspraak in de mond neem, nogal vaak wanneer huishoudelijke taken gedaan moeten worden, verschijnt er meestal een glimlach op de mond van de kinderen. „Daar is ons moeder weer”, hoor ik hen dan denken. Inmiddels is de uitspraak „Het gaat allemaal niet vanzelf” een eigen leven gaan leiden. Op oudejaarsavond verkozen we haar zelfs tot de uitspraak van het jaar. En het ziet ernaar uit dat ze ook dit jaar tot de top drie van de meest gebruikte uitspraken in ons gezin zal behoren.
Het punt is: een breinbreker kun je nog links laten liggen, de vaat ook, voor even dan toch, maar het leven zelf? Dat vraagt om ten volle geleefd en beleefd te worden. En dan is het aangewezen ongekende, en dus vaak moeilijke, paden te betreden. Gewild of ongewild, ze brengen je zoveel meer rijkdom en vervulling. Ook al gaat het allemaal niet vanzelf...