Pijn

Zoals wel vaker gebeurt, voeren de kinderen onderling een geanimeerd gesprek met elkaar. In gedachten verzonken, ben ik maar met een half oor aan het luisteren, tot ik onze zoon hoor zeggen: „Pijn is slechts een gedachte.” Plotseling ben ik één en al oor. „Hoe kom je daarbij?”, vraag ik nieuwsgierig.

Blijkbaar kwam het inzicht er tijdens een turnles op school. Moe van het lopen, moedigde hij zichzelf aan niet op te geven vanuit de overtuiging ‘dat pijn slechts een gedachte is’. „En dus behaalde ik de eindmeet”, besluit hij. Ik knik bevestigend, klaar om een interessant gesprek aan te gaan over pijn en lijden en…

„Maar je voelt toch wel die pijn”, werpt zijn twee jaar jongere zus op. „Dan is het toch meer dan een gedachte?”. Nu wordt het pas echt interessant. „Uiteraard”, reageer ik meteen, bang dat ze tot de conclusie zou komen geen pijn meer te mogen voelen. „Pijn hoort bij ons mens-zijn en bij het leven”, vervolg ik. „De vraag is hoe je naar die pijn kijkt en wat je ermee doet? En of je er al dan niet blijft in hangen…”

Ik wil nog meer zeggen, maar de klok geeft aan dat het tijd is terug aan de slag te gaan. Over vijf minuten heb ik een online-afspraak „en ik wil niet te laat ‘komen’”, zeg ik aan de kinderen. Alleen al de gedachte eraan doet pijn… Hoewel ook dat natuurlijk slechts een gedachte is… Terwijl ik de trap oploop, bedenk ik dat het een geruststellende gedachte is, te weten - of te geloven - dat pijn nooit het einde is of in elk geval nooit het einde hoeft te zijn. Daar worden we jaarlijks met Pasen aan herinnerd. Van die hoopvolle gedachte word ik instant opgewekt. Met een glimlach log ik in op de computer en begroet ik iedereen. Het wordt een heel interessante ochtend.