„Mama, kijk eens hoeveel stof er op de piano ligt.”
„Ja meisje, ik weet het... Dat ligt er bijna altijd.”
„Hoezo? Zo veel zag ik er nog nooit.”
„Dat komt omdat het zonlicht op de piano schijnt. In het licht kan niets onzichtbaar blijven.”
Even later neem ik een stofdoek. Terwijl ik de piano afstof, bedenk ik dat het licht inderdaad alles laat zien zoals het is. Ook een crisis brengt van alles aan het licht, een bedenking die ik me in deze coronatijd al vaker maakte. Alles wat zich in het duister schuil hield, wordt gaandeweg zichtbaar. De tijd van verstoppertje spelen, is onherroepelijk voorbij. Eén voor één vallen de maskers af, zowel individueel als collectief. Een stofdoek - of in het geval van een crisis een doekje tegen het bloeden - volstaat niet langer. Het helen van diepgelegen wonden vraagt om het echte werk. De grote schoonmaak dringt zich op.
Met elke poging om de piano stofvrij te maken, dwarrelen er meer stofdeeltjes in de lucht. Het lijkt onbegonnen werk. Dan maar de stofdoek terug aan de kant leggen en de gordijnen sluiten? Om nog wat langer in de illusie te kunnen blijven en niet te hoeven zien wat zich wil laten zien? Of stap voor stap elk onderdeel aanpakken tot alle stof is gaan liggen?
Zoals dat ook bij verstoppertje gaat: na tien of twintig tellen de ogen openen en op zoek gaan, in elke kamer, in elke hoek, achter elke deur en in elke kast. Tot iedereen gevonden is. Tot iedereen geZIEN wordt en in het volle licht komt te staan. Met alles, maar dan ook alles, wat er te zien is en (nog) wil gezien worden.
Genoeg stof om over na te denken? Of klaar voor het echte spel? Maskers af en tellen maar...
Wie niet weg is, wordt gezien!