Onlangs stond ik in de fille op de autosnelweg richting Gent. Werken hielden het verkeer op en er zat niets anders op dan geduldig af te wachten. Mijn gedachten dwaalden af, eerst naar het werk en dan naar wat de dag nog in petto had. Algauw keek ik echter om me heen en nam ik de omgeving in me op. Het was een grijze dag. Het regende zelfs lichtjes. De zon had schijnbaar geen kans om door te breken. Het dichte wolkendek, in combinatie met het stapsgewijze verkeer, gaf een sombere indruk. Tot ik plotseling, te midden van het beetje groen langs de weg, paarse bloemen opmerkte. Ik bleef er als verwonderd naar staren. Ze gaven letterlijk kleur aan de omgeving alsook aan het wachten in de fille.
In de tegenovergestelde richting raasden voertuigen voorbij. Ik vroeg me af hoeveel chauffeurs de bloemen opmerkten. Wellicht weinig, maar ik had ze gezien en kon niet meer doen alsof dat niet zo was. En terwijl ik zo aan het mijmeren was, kwam er plotseling beweging in de fille. En zie, ook de lucht klaarde op. Ik keek hoe laat het inmiddels was en zag dat ik amper tien minuten vertraging had opgelopen. Dat viel mee, al wist ik toen nog niet dat ik een halfuur later opnieuw in een fille zou belanden. Het maakte niet uit. Verwondering had mijn dag gekleurd en die kon niet meer stuk. Ik kwam net op tijd op mijn bestemming aan. En ook op de terugweg verliep alles vlot. Of herinner ik me dat alleen maar zo? Dat ene moment van verwondering had een gevoel van rust in mezelf teweeg gebracht, dat niets of niemand me nog kon afnemen.
Jaag je dus voortaan niet meer op als je in de fille staat, maar kijk rustig rond en laat je verwonderen door iets wat in de dagelijkse drukdoenerij wellicht onopgemerkt zou blijven, maar de moeite waard is om gezien te worden. Misschien moeten we ook meer met verwondering naar elkaar kijken om te zien wat, bij een vlugge blik, onzichtbaar zou blijven.