Goudvissen

„Voortaan ben ik nooit meer alleen", klinkt het vanop de achterbank van de wagen.  We zijn op weg naar het restaurant om het vormsel van onze 12-jarige zoon te vieren. Neen, hij heeft het niet over de kracht van de Heilige Geest die hij zonet mocht ontvangen. Of toch niet bewust. Wel over onze nieuwe huisgenoten: twee kleine goudvissen die hij van zijn tante en nonkel cadeau kreeg. Een schot in de roos zo blijkt. Hij is zichtbaar in zijn nopjes.

„En Ben gooi ik straks door het venster", voegt hij er stoer aan toe. Mijn echtgenoot en ik fronsen verbaasd de wenkbrauwen. „Ben je daar wel zeker van?", vragen we hem beiden zowat gelijktijdig. Ben - de bij - is immers al maanden zijn lievelingsknuffel voor wie hij door het vuur zou gaan. En o wee, als zijn knuffel even zoek is of iemand een kwaad woord over hem zegt... „Neen, Ben heb ik nu niet meer nodig", antwoordt hij. „Ik heb nu twee levende wezens om voor te zorgen." 

En zorgen voor zijn vissen doet hij inderdaad. Met heel veel liefde en bezorgd wanneer ze niet tijdig gevoerd worden. Zo belde hij ons deze week in paniek op om te vragen of we zijn vissen wilde voeren. Het was omstreeks 18 uur. De studie op school was net gedaan. Even dacht ik dat hij een lekke band had of dat er iets gebeurd was. Twintig minuten later zou hij immers thuis zijn. Maar dat was het gelukkig niet. Al de hele namiddag dacht hij aan zijn vissen en dat hij ze die ochtend was vergeten te voeren. Dus ja, dan komt het inderdaad op twintig minuten aan.  

De zorg voor zijn vissen staat ook tijdens het weekend hoog op de agenda, want dan dient het aquarium ververst te worden. Een klusje waar ik eerlijk gezegd zelf wat tegenop zie, want hoe zelfstandig hij op zijn leeftijd ook al wil zijn, af en toe is de hulp van mama of papa meer dan welkom. Toegegeven, de gesprekken die we tijdens het verversen voeren ook. 

„Mama, krijgen de vissen dit jaar ook iets van Sinterklaas?"

„Euch...?"

„Blubje en blobje mogen toch een keer verwend worden?"

„Tuurlijk! Zorg jij dat hun lijstje op tijd af is?"

„Zeker!" 

En weg is hij, gaan studeren voor zijn toets wiskunde van morgen. Glimlachend kijk ik hem na. Ik zie al uit naar volgend weekend en hoop dat er nog veel zo'n momenten volgen. Dankbaar voor de twee nieuwe bewoners in ons huis.