Sinds kort staat er een bank naast de schommels op het pleintje bij mijn ouders’ huis. Onze kinderen brachten er al talloze uren door. Ook op 1 november, de warmste in jaren, gillen ze van plezier. „Kijk ik eens wat ik al durf”, roept de een. „En ik durf nog hoger te schommelen dan jij”, reageert de ander. Het is fijn om toe te kijken, zeker nu er een bank staat, waardoor ook wij in alle rust van de herfstzon kunnen genieten en nog even napraten over het jaarlijkse bezoek aan het kerkhof.
Als onze zoon genoeg heeft van het schommelen, begint hij door de vele, prachtige, grote herfstbladeren te lopen. Wat hou ik van die tijd van het jaar, van de kleurenpracht en van het geritsel van de bladeren. Plotseling pakt zoonlief een hoopje bladeren en gooit ze in de lucht. In een opwelling loop ik zijn richting uit en op mijn beurt gooi ik wat bladeren omhoog. Voor we het goed en wel beseffen zijn we met zijn allen, opa en oma inclusief, met herfstbladeren aan het gooien, in de lucht en naar elkaar. De grond en de bladeren zijn droog. Het kan dus geen kwaad.
De pret kan niet op. Terwijl ik even niet kijk, vult onze zoon mijn handtas met bladeren. Als ik ‘revanche’ wil nemen, slaat de sfeer echter om. Tijd om naar binnen te gaan. Anders loopt het uit de hand. Gelukkig heeft oma iets lekkers klaarstaan. En zo genieten we, in de gezelligheid van de huiskamer, verder van een mooie herfstdag.
Met een glimlach kijk ik tot op vandaag terug op dat kwartuurtje van ongedwongen herfstbladeren gooien. Het gebeurde spontaan, in een opwelling, maar net dat maakte Allerheiligen tot een prachtige dag. Als ik me later nog iets van 1 november 2015 herinner, is het ongetwijfeld dat moment van ongedwongen samen plezier maken. Hoe eenvoudig kan geluk soms zijn…
Reactie plaatsen
Reacties